PARTYYYY!

Mój pierwszy semestr uczenia u mnie na uczelni, moja pierwsza własna grupa, rany jakie to jest wyczerpujące psychicznie... 

I chyba tylko dla mnie, bo ja to biorę strasznie na serio - żeby przekazać wiedzę jak najlepiej, wystawić oceny jak najbardziej sprawiedliwie, pokazać jak powinno się pracować w laboratorium i prowadzić dobrze dziennik. Mam nadzieję po prostu zachęcić studentów do myślenia tak, jakby mieli już być eksperymentatorami. Ale ile się przez to zestresuję, to moje.

W przyszłym roku będzie o wiele lżej, bo już mam gotowe konspekty zajęć, wiem, na co zwracać uwagę, i jak by nie było - nauczyłam się uczyć. Bo co innego teoria nauczania w szkole wyższej wpojona nam na seminarium dydaktycznym, a co innego praktyka.

Ile to ja razy słyszałam, że niepotrzebnie się przejmuję tą dydaktyką, przecież to tak naprawdę pańszczyzna, którą trzeba zrobić, żeby ten doktorat mieć. Liczby wyrobionych godzin muszą się zgadzać, niestety. Jestem w stanie zrozumieć, że dydaktyka to wrzód na pupsku każdego doktoranta, bo rzeczywiście przychodzimy na ten doktorat mając w zamiarze robienie Nauki z wielkiej N, a tu trzeba przeznaczać cenny czas na prowadzenie zajęć z podstaw chemii, sprawdzanie prac, konsultacje, itp.

Ten problem to jest jednak bardziej skomplikowana sprawa, i w moim odczuciu sięgająca głębiej niż struktura doktoratu, czy nawet samych studiów. Nie wiem, czy chcę na moim blogu wchodzić w to głębiej, nie o to tu chodzi. 

Niemniej, ja tam lubię uczyć, a teraz jak jestem po całym semestrze bycia samodzielnym nauczycielem akademickim, jestem szczęśliwa, że wyszło (nawet lepiej, niż się spodziewałam). Tak szczęśliwa, jakbym dostała na koniec semestru nagrodę...

Niczym "Złota Biureta" za zakończenie laboratoriów 0__________________0

Można odetchnąć. Uff...

Chociaż ja planuję w wakacje przycisnąć naukowo, niedługo grant się będzie kończył i trzeba będzie go rozliczyć.

Miłych wakacji!